Jeden sierpniowy dzień 1912 roku. Od godziny około 8:30 aż do północy. Mieszczący się nad morzem w stanie Connecticut dom rodziny Tyronów zamieszkują cztery osoby – to równie wyraziści bohaterowie dramatu. Wszyscy zmagają się z jakimś nałogiem: kobieta jest uzależniona od morfiny, zaś trzech mężczyzn od alkoholu. Bohaterowie wzajemnie się oskarżają, odrzucają i użalają się nad sobą. Atmosfera między nimi tężeje i przybiera formę narastającego konfliktu, przerywanego czasami nie zawsze szczerymi próbami okazania miłości, współczucia i wzajemnego się pocieszania. Relacje pomiędzy postaciami są skomplikowane i gęste, frapujące i przez to także fascynujące. To właśnie wielowymiarowość psychologiczna oraz subtelny, choć chwilami bezceremonialny sposób ukazania wewnętrznego świata czterech mieszkańców jednego domu uczynił z tego tekstu pozycję absolutnie klasyczną w kanonie współczesnego dramatu amerykańskiego.

„Zmierzch długiego dnia” to na pewno najsłynniejszy utwór Eugene'a O'Neilla, uważany też powszechnie za jego arcydzieło. W roku 1957 O'Neill pośmiertnie otrzymał za tę sztukę Nagrodę Pulitzera w dziedzinie dramaturgii.

Uwaga! Spektakl przeznaczony dla widzów od 15. roku życia.

Nagrody i nominacje

• 1957 Nagroda Pulitzera w dziedzinie Dramaturgii – Pulitzer Prize for Drama
• 1957 Tony Award za najlepszą sztukę – Tony Award for Best Play
• 2003 Drama Desk Award for Outstanding Revival
• 2003 Tony Award for Best Revival of a Play

Nominacje

• 1986 Drama Desk Award for Outstanding Revival
• 1989 Drama Desk Award for Outstanding Revival