Pobierz 
REPERTUAR W TWOIM KALENDARZU 
Krystyna Janda, kobieta instytucja i ikona filmów Andrzeja Wajdy, świętuje 70. urodziny. "My Way — monolog Krystyny Jandy" w Teatrze Polonia trudno porównać z jej uznanymi monodramami, wstrząsającymi "Zapiskami z wygnania" czy przeniesioną z Teatru Powszechnego, rozpalającą publiczność "Shirley Valentine". A to dlatego, że bardziej niż ze spektaklem mamy do czynienia z autobiograficznym stand-upem. Słodko gorzkim. Słynąca z kontrowersyjnych wypowiedzi Janda w serię zabawnych anegdot wplata wyznania o nieudanym pierwszym małżeństwie, sytuacji politycznej czy prześladującym ją pedofilu. Ze sceny dziękuje Kamilowi Durczokowi, a także powtarza niecenzuralne zdanie, które regularnie cytuje TVP.
Uchwyconą w dowcipnej formie historią życia przypomina, na czym polega fenomen jej aktorstwa W "My Way — monolog Krystyny Jandy" żarty o "Jandzie, co nie chciała Niemca" i widniejącej w dokumentach pomylonej dacie urodzin przeplatają się z gorzkimi refleksjami na temat obozu władzy. Aktorka powtarza swoje niecenzuralne słowa, które regularnie goszczą w TVP, podkreślając: — Jeżeli dalej będzie rządził PiS, masowo znikniemy z powierzchni ziemi.
Najmocniej wybrzmiewają wątpliwości wobec życia podporządkowanego pracy. — Umierali, a ja grałam — przyznaje Janda nie próbuje dowieść poświęcenia, ale wysuwa wątpliwości: Czy któregoś spektaklu nie należało odwołać? Czy cena obecności w encyklopedii nie jest zbyt wysoka?
Narzekała siostrze, że chciała śmiesznie, a ciągle wychodzi jej smutno. Ostatecznie udaje się co najmniej zachować równowagę. W urodzinowym monologu, który sama wymyśliła, napisała i wyreżyserowała, nawet historie śmierci zyskują dużo ironicznego humoru. Są wspomnienia o babci wypięknionej dla wnuczki w telewizji, obrażanie na córkę, bo ta niesprawiedliwie krótko rodziła, jest rozwód z Andrzejem Sewerynem puentowany zdaniem "Janda, co nie chciała Niemca" (nawiązanie do roli Seweryna w "Ziemi obiecanej"), a także mylona data urodzin (zamiast 19 w dokumentach widnieje 18 grudnia) i dumne członkostwo w grupie ch***wa pani domu. Do beczki miodu zostaje też dołożona spora łyżka dziegciu.
"My Way — monolog Krystyny Jandy": ulubione słowa "Wiadomości" TVP
— Ktoś mi powiedział, że niedawno na egzaminie w szkole teatralnej studentowi nic nie mówiło nazwisko Wajda. Jeżeli dalej będzie rządził PiS, masowo znikniemy z powierzchni ziemi. A za zdanie "Od kiedy rządzi PiS, czuję jakby ktoś na mnie s**ł", biorę copyright — powtarza swoje słowa z jednego z radiowych wywiadów. "Wiadomości" TVP od lat cytują je w rozmaitych materiałach. — Miałam ideały, myślałam, że Polska będzie już coraz wspanialsza. Niestety stało się, co się stało — ocenia. Złość na obecną władzę idzie w parze z rozczarowaniem Kościołem, kiedyś Jandzie bliskim.
Jednak to nie polityczne akcenty, których przecież można było spodziewać się po jednej z najbardziej krytycznych wobec rządu aktorek, czy sięganie do okrucieństw stanu wojennego, są w "My Way" najciekawsze. Z tego napisanego przez życie monologu najmocniej wybrzmiewają wątpliwości wobec życia podporządkowanego pracy. — Umierali, a ja grałam — przyznaje. Kilka godzin po śmierci ukochanego męża (operatora Edwarda Kłosińskiego), uspokojona silnymi lekami, wystąpiła w farsie. Ojciec zmarł, gdy schodziła z festiwalowej sceny, a mama miała "odwlekać śmierć", by wstrzelić się w wypełniony po brzegi kalendarz córki. Śmierć nie poczekała.
Bohaterka wieczoru wraca pamięcią do otwarcia Teatru Polonia i Och-Teatru (w tym miejscu padają podziękowania dla zmarłego Kamila Durczoka, który pomógł w zdobyciu materiałów budowlanych), co przypłaciła zupełnie już nieprzespanymi nocami. Janda nie próbuje dowieść poświęcenia, ale wysuwa wątpliwości: Czy któregoś spektaklu nie należało odwołać? Czy prawdziwe życie nie zaczęło przeciekać przez palce między kolejnymi zdjęciami i próbami? Czy cena obecności w encyklopedii nie jest zbyt wysoka? "My Way" nie żali się na aktorski los, lecz mówi o okupionych konsekwencjami decyzjach. Co można rymować również z politycznym zaangażowaniem.
Szybkie tempo relacjonowanych zdarzeń nie pozwala na rozwinięcie niektórych wątków. Tak pojawiają się dwuznaczności, jak wtedy, gdy przychodzi do wyznania o pedofilii. — W szkole muzycznej prześladował mnie jeden pedofil, ale dałam sobie z nim radę. Mówię o tym dlatego, że to teraz takie aktualne. Do tej pory nie przyszłoby mi do głowy zwierzać się z tego — słyszymy. Janda nazywa to "sprawami młodości" i szybko urywa temat.
"My Way — monolog Krystyny Jandy": jednego nie przekreślą polityczne nastroje
"My Way" odbywa się na pustej scenie, w broadwayowskiej oprawie, wieńczony jednym muzycznym akcentem w postaci tytułowego szlagieru Franka Sinatry (na trąbce Jerzy Małek na zmianę z Ignacym Wendtim). Opowiada, z niewielkimi wyjątkami, to, co już od jubilatki wielokrotnie słyszeliśmy. A i tak półtoragodzinne spotkanie mija nie wiedzieć kiedy.
Uchwyconą w dowcipnej formie historią swojego życia Krystyna Janda przypomina, na czym polega fenomen jej aktorstwa. Filmowa Agnieszka z "Człowieka z marmuru", Antonina z "Przesłuchania" i serialowa Modrzejewska niespożytą energią, prowokacyjnym temperamentem, silną obecnością i umiejętnością bezbłędnego wyczuwania publiczności może zagospodarować olimpijskie stadiony. I nie przekreślą tego polityczne nastroje, ani nawet najbardziej kłopotliwe wypowiedzi. Nie bez powodu Edward Kłosiński powtarzał: "Gdy wchodzi na scenę, jest blask, a za nią ciemność".
