"Almodovaria" [CAFÉ LUNA] w reż. Anny Wieczur-Bluszcz to nowy spektakl, który zagościł na afiszu Teatru Polonia. Błyskotliwie zagrany monodram przez Annę Srokę-Hryń został nagrodzony gorącymi owacjami przez usatysfakcjonowanych tłumnie zgromadzonych widzów.

Osobliwy klimat nocnego życia w niewielkim lokalu Café Luna... Tu każdy wieczór jest podobny a jednocześnie zupełnie inny... W tym dziwnym miejscu pełnym ludzkich namiętności i dramatów poznajemy Manuelę (Anna Sroka-Hryń). Wątek biograficzny tej postaci odnajdujemy w ważnym filmie Pedra Almodóvara "Wszystko o mojej matce" z 1999 roku. Główna bohaterka o karykaturalnym wizerunku transwestyty: tandetnym stroju pełnym cekinów, okazałej peruce w kolorze blond, przerysowanym makijażu to pozbawiona sztuczności zraniona i doświadczona przez życie kobieta w średnim wieku.

Na scenie buduje zróżnicowany klimat dzięki interesującym i wartym uwagi tekstom Anny Burzyńskiej. Utwory pełne nostalgii, niezgody na rzeczywistość z pewnością zostaną zapamiętane.

Między wierszami opowiada także własną historię przedstawioną jednocześnie z perspektywy i oczami przedstawicieli obydwu płci. Łączy świat mężczyzny i kobiety gdyż poznała zarówno jedną i drugą rzeczywistość. Bawi się konwenansami. Na pozór humorystycznie podchodzi do własnej seksualności choć uważny widz czuje, że ten dystans jest osiągnięty w długiej drodze poszukiwania siebie i doznawanych upokorzeń.

Artystka wspomina Lolę i jedynego syna Estebana. Śmierć dziecka zmieniła ją w smutną postać topiącą smutki w alkoholu. Syn tragicznie zginął w wypadku w wieku 17 lat i tym samym odebrał jej sens życia. Po jego śmierci wyrusza do Barcelony aby odnaleźć ojca chłopca, który nic o jego istnieniu nie wiedział. Ciekawie poprowadzony monolog i dialog ze słuchaczami sprawił, że publiczność zwyczajnie polubiła postać Manueli, jej specyficzne podejście do życia i dostrzeganie absurdów związanych ze zmianą płci. Wszystkie zaczepki, prowokacje na granicy dobrego smaku, lub dawno ta granicę przekraczającą, seksualne wyuzdanie są traktowane z przymrużeniem oka i chęcią zgłębienia tych problemów.
Anna Sroka-Hryń znana m.in. z wystąpień w Teatrze Muzycznym Roma doskonale odnalazła się w roli i nie wyszła z niej nawet po skończonym spektaklu. Jeszcze w trakcie gorących owacji uwodziła publiczność. Choć w zasięgu miała kilka rekwizytów: chustę, wachlarz, lusterko, szminkę korzystała z niekończących się fizycznych atrybutów kobiecości takich jak: powłóczyste spojrzenia, ponętne usta, prowokowanie chodzeniem na szpilkach czy trzepotanie rzęsami.
Zespół kilku muzyków, kameralna scena otulona grą kolorowych świateł stworzyła scenografię nad którą czuwała Ewa Gdowiok. Efekt przerysowanego kostiumu Manueli to także jej zasługa.
Budowaniem psychologicznego portretu zranionej artystki Almodovar stawia odważne pytania dot. roli płci. Pokazuje, że określani mianem "wynaturzeńcy" mają prawo do miłości. I tak jak inni doświadczają zwyczajnych ludzkich przeżyć.

Zarówno film jak i spektakl przedstawiają losy postaci, które nie do końca rozumiemy. Pojawiające się tematy tj. przyjaźń, miłość, zagubienie, więź rodzicielska, żałoba po śmierci dziecka i maski do wkładania których czasem zmusza życie jest wspólnym mianownikiem dla wszystkich. Mnogość tematów, kolorytów w filmie przysporzyła wiele nagród hiszpańskiemu reżyserowi m.in Złoty Glob, Cezara dla najlepszego filmu zagranicznego, nagrodę w Cannes za reżyserię, brytyjską Baftę, Europejską Nagrodę Filmową. Przyniósł także wiele hiszpańskich nagród podczas filmowych przeglądów, festiwali. Wróżę sukces i nagrody także dla premierowego spektaklu
w Teatrze Polonia. Udało się nadać indywidualny rys postaci i tym samym poświęcić jej całą uwagę. To nie tylko sukces Anny Sroki-Hryń ale wszystkich pracujących nad spektaklem. Warstwa muzyczna została zrealizowana mistrzowsko.

Źródło: http://bit.ly/almodovaria

---

Dodatkowe informacje