Są trzy: córka, matka i babcia. Trzy różne pokolenia. Mogłoby się wydawać, że różnica generacji pociąga za sobą inny punkt widzenia na większość spraw, różne światopoglądy i zupełnie odmienne systemy wartości. Każda z tych kobiet ma bowiem własne zmartwienia, własne kryzysy i nadzieje, które dają pozory życia w zupełnie odrębnych, samotnych światach.

Zbuntowana nastolatka Ania (Olga Sarzyńska) pragnie za wszelką cenę wyodrębnić się od reszty rówieśników i uzyskać niezależność od wszystkiego i wszystkich; nie podoba jej się życie, na które do tej pory była skazana. Jej matka Justyna (Katarzyna Maternowska), dwa lata temu wyrzucona z pracy, wciąż nie może znaleźć zatrudnienia, w związku z czym popada w depresję i zaniedbuje się, co skłania jej męża do zdrady. Natomiast największym problemem prostodusznej i niefrasobliwej babci (Barbara Wrzesińska) jest zdobycie pieniędzy na wzniesienie zmarłemu mężowi takiego nagrobka, jaki sobie życzył. Każda z tych kobiet uważa swoje problemy za najistotniejsze i nie zaprząta sobie głowy zmartwieniami pozostałych dwóch. Żadna z nich nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, jak bardzo są do siebie podobne…

Spektakl jest podzielony na trzy monologi, które trwają w spektaklu mniej więcej po tyle samo czasu. Całość zajmuje ponad godzinę. Artystki wygłaszają swoje role tak, jakby wewnętrznie odczuwały przedstawiane przez siebie historie – w ciągu 80 minut trwania spektaklu jest tu miejsce na smutek, śmiech, a nawet łzy. Na szczególne uznanie zasługuje kreacja babci – Barbara Wrzesińska jest bezkonkurencyjna w roli beztroskiej staruszki z werwą; postać bądź co bądź ciepłej, choć nastawionej materialistycznie do życia starszej pani wprowadza choć trochę humoru do historii, która jednak jako całość ma zdecydowanie mało optymistyczny wydźwięk. Także Katarzyna Maternowska doskonale wcieliła się w rolę sfrustrowanej matki.

Zaadaptowany przez Krystynę Jandę „Lament” Krzysztofa Bizio to mądra, choć pesymistyczna opowieść o życiu i problemach współczesnego człowieka, spośród których największym jest szarość i pospolitość, tak wymownie przedstawione za pomocą koloru ubrań każdej z bohaterek. Przedstawienie zdecydowanie warte obejrzenia, choć ze względu na język, jakim operuje nastoletnia Ania oraz ważkość poruszanych w nim problemów, adresowane wyłącznie dla dorosłych.