Tytułowy bohater to człowiek bez właściwości. Przeciętny, niczym niewyróżniający się mężczyzna, pracujący jako protokolant w miejscowym sądzie niczym Józef K. Franza Kafki. Swoją życiową przestrzeń dzieli z trojgiem współlokatorów. I choć traktowany jest przez nich z szacunkiem i lekkim pobłażaniem, to sam buduje w sobie rolę ofiary. Czuje się lekceważony i wyśmiewany. Pewnego dnia, stojąc przed lustrem, postanawia zmienić sytuację. Każe tytułować siebie „prezesem Trybunału”, w salonie organizuje gabinet, a od domowników oczekuje bezwzględnego posłuszeństwa. Początkowo jego zachowanie traktowane w kategoriach nieszkodliwego dziwactwa stopniowo przeradza się jednak w dyktaturę i terror, doprowadzając do tragedii.

Jak daleko może się posunąć człowiek, którym kieruje zachwiane poczucie własnej wartości? Czy otoczenie jest tylko biernym tłem wydarzeń?

Tragikomedia Witolda Dulęby traktuje nie tylko o terrorze psychicznym w mikroskali, ile wskazuje na ogólne mechanizmy jego powstawania, które wydają się niewinne.