Czas trwania spektaklu: 110 minut, jedna przerwa

„Wątpliwość” to sztuka zdumiewająca. Dlatego, że rzadko natrafia się na utwór tak dobrze napisany dla teatru, z wyczuciem dialogu, możliwością stworzenia pełnokrwistych, wielowymiarowych ról aktorskich. Dlatego, że jego treść jest zdumiewająca, a ściślej – sposób w jaki nam się odsłania. Gdyby chcieć streścić utwór w jednym zdaniu można by zaryzykować następująco: Autokratyczna i pryncypialna zakonnica – dyrektorka szkoły – buduje, na podstawie błahego faktu, akt oskarżenia przeciwko księdzu, uwielbianemu przez uczniów, który miał molestować jednego z podopiecznych i doprowadza do zwolnienia go ze szkoły, niszcząc przy tym ufność i entuzjazm zakonnej nowicjuszki – młodej nauczycielki. Zawiedziony byłby ten, kto spodziewa się antyklerykalnych skandali. Zawiedziony będzie też każdy, kto oczekiwałby łatwych puent – winny/niewinny. To najbardziej zdumiewające. Okazuje się, że w istocie tematem tej sztuki nie jest rozstrzyganie o winie lub niewinności jednego z bohaterów, lecz łatwość z jaką my, widzowie, zmieniamy się w prokuratorów. Że wystarczy okruch, jedna niewinna sugestia, aby zamiast słuchać słów, zacząć zaglądać pod ich podszewkę. Dowiadujemy się jakim piekłem może być obmowa, a jakim wyzwaniem i próbą dla młodej nowicjuszki, dla każdego z nas, zaufanie i prostolinijność. Niestety nie jest zdumiewające, że utwór amerykańskiego autora brzmi teraz tak świeżo i dobitnie w Polsce, w epoce teczek, agentów, skandali i wzajemnych oskarżeń.