"Ciało kobiety, młot" w reż. Judith Depaule w Teatrze Polonia w Warszawie. Pisze Agnieszka Rataj w Rzeczpospolitej - Życiu Warszawy.

Powrót do kobiecych tematów tym razem nie wyszedł Polonii na dobre. Po wielu sukcesach na scenie Krystyny Jandy mamy porażkę.

Swego czasu Kazimierz Wierzyński za tomik "Laur olimpijski" otrzymał złoty medal w konkursie literackim IX Olimpiady w Amsterdamie. Nie wiadomo na co liczą pomysłodawcy międzynarodowego projektu, którego częścią jest najnowsza premiera w Polonii, ale medalu tym razem raczej nie będzie.

"Ciało kobiety/młot" - monodram według pomysłu i w reżyserii Judith Depaule - jest kuriozalną realizacją pomysłu na spektakl z założoną tezą. W tym przypadku brzmi ona: kobiety są w stanie osiągnąć sukces w czysto męskich dziedzinach sportu, zachowując przy tym pełnię kobiecości.

Widzowi przez godzinę serwuje się podobne banały, wygłaszane ze śmiertelną powagą przez Bogusławę Schubert, ubraną nie wiedzieć czemu w suknię i sportowe buty i wymachującą od czasu do czasu młotem.

W tle wyświetlane są filmy z Kamilą Skolimowską, pierwszą kobietą, która zdobyła złoty medal w rzucie młotem. Jej życie zainspirowało Judith Depaule do stworzenia poprawnej politycznie czytanki, bo trudno ten tekst określić jako literaturę. A jeśli komuś jeszcze za mało tych oczywistości, co jakiś czas przed oczami widza przewijają się hasła w stylu "Jestem kobietą autentyczną".

Sukcesy Skolimowskiej są faktycznie godne podziwu, ona sama jednak wydaje się mocno zakłopotana, kiedy we fragmencie filmu, kończącym całe to dziwaczne wydarzenie, kieruje od siebie kilka słów do widzów. Trudno jej się dziwić, bo zamiast po raz kolejny wysłuchiwać tekstów o kobiecej sile i konieczności zaangażowania, lepiej poświęcić tę godzinę na własny trening.