Miała być sztuka "dla ludzi" i jest. W "Dowodzie" Davida Auburna, nowej premierze teatru Polonia widzowie dostaną wszystko, co lubią: znane nazwiska, elegancki i bezpieczny teatr.

Realizacja Andrzeja Seweryna, skupia się przede wszystkim na pokazaniu relacji między chorym na schizofrenię ojcem a poświęcającą dla niego życie osobiste i karierę naukową córką. Maria i Andrzej Seweryn rozgrywają rodzinny związek subtelnie, jakby powstrzymując samych siebie od nadmiernej emocjonalności i przekładania na scenę relacji prywatnych. Choroba genialnego matematyka ukazywana jest widzom stopniowo. Ujawni się w pełni dopiero w drugim akcie, w momencie odczytywania przez Cathy bełkotu z notatek ojca przekonanego, że wreszcie wraca do pracy naukowej. Andrzej Seweryn gra swoją rolę dyskretnie i z klasą, choć to wokół jego postaci skupiają się wszystkie emocje bohaterów. Sam jest z boku, dzięki czemu do końca pozostawia widza w niepewności: jest obłąkany czy świadomie okrutny wobec Cathy, która być może nie do końca spełniła jego oczekiwania. Pozostawia pole do popisu Marii Seweryn, płynnie łączącej w swojej roli zagubienie samotnej dziewczyny, strach przed odziedziczeniem choroby po ojcu i świadomość własnych zdolności.
Najciekawiej wypada wątek drugoplanowy. Historia młodego doktoranta usiłującego w chaosie notatek po zmarłym profesorze odnaleźć jakikolwiek sens, a przy okazji zakochującego się w Cathy. Hal (Łukasz Simlat) jest wzruszający, kiedy pozorowaną pewnością siebie próbuje zamaskować wszystkie kompleksy średnio uzdolnionego absolwenta matematyki, nagle stającego oko w oko z parą geniuszy.
Przyjemność ze spędzenia tego wieczoru w teatrze Polonia pozostaje jednak raczej jednorazowa. Problemem są tu nawet nie tyle aktorzy czy realizacja, co tekst Davida Auburna, który w momencie, gdy znamy rozwiązanie quasi-kryminalnej intrygi opakowującej całą historię, zaczyna grzeszyć nadmiernymi dłużyznami. Bez obaw można jednak każdemu, kto nie zna tej historii, polecić jeden wieczór na Marszałkowskiej.