Amerykańska sztuka "Wątpliwość" przeniesiona w polskie realia dotyka nie tylko problemu seksualnego molestowania dzieci.

Trzeba jednak było przenikliwej inteligencji autora Johna Patricka Shanleya, żeby uczynić to tak taktownie, jak zrobił to on w swej sztuce. Na scenę warszawskiego Teatru Polonia "Wątpliwość" biegle przeniósł Piotr Cieplak.

Akcja toczy się w przyklasztornym gimnazjum. Niepodzielnie kieruje nim Siostra Justyna (Aleksandra Konieczna), wprowadzając bezwzględny rygor nie tylko wśród uczniów, ale i personelu. Zwalcza każdy przejaw niesubordynacji, nie pobłaża żadnemu uchybieniu, nic nie ujdzie jej uwagi.

Taka postawa byłaby może godna pochwały, gdyby nie dławiła podstawowych swobód, a i ludzkich odruchów nauczycieli oraz ich wychowanków. Nieprzejednana Siostra Justyna zacznie dostrzegać o wiele więcej, niż faktycznie zaszło. Ofiarą dyrektorki padnie uwielbiany przez uczniów Ksiądz Andrzej (Cezary Kosiński).

Od Siostry Dominiki (Lidia Sadowa), pełnej zapału młodej nauczycielki, wyciągnie ona informacje, że ksiądz zaprosił na plebanię jednego z uczniów - Michała Marczuka. Chłopiec wrócił do klasy dziwnie zmieniony, pokładał się w ławce, czuć było od niego alkohol.

Nad duchownym nieoczekiwanie zawisł cień podejrzenia, tym bardziej że unikał on wyjaśnień. Wyznał w końcu, że Michał został przyłapany na piciu wina mszalnego. Kapłan nie chciał zaś sięgać poradykalną karę. Chłopiec był bowiem ukraińskim przesiedleńcem (amerykański dramat przeniesiono w polskie warunki), dopiero aklimatyzującym się w nowej szkole w obcym dla niego kraju. Stąd rozmowa księdza z nim na plebanii, tak kłująca w oczy pryncypialną dyrektorkę.

Jej zdaniem Ksiądz Andrzej celowo spoił ucznia w niecnym celu. Nie przekonało jej nawet świadectwo matki, Pani Marczuk (Żanna Gierasimowa), która uważa duchownego za jedynego dobrego ducha jej dziecka, katowanego w domu przez ojca. Interwencja biskupa, skutkująca przeniesieniem Księdza Andrzeja na inną placówkę, nie zmienia faktu, że pozostawi za sobą odium pomówień i plotek. Oddalić je równa się zbieraniu puchu z rozprutej na wietrze poduszki, jak oskarżony kapłan wykazał w kazaniu.

Przedstawienie Cieplaka dotyka jednak spraw ogólniejszych. Znakomicie oddaje stan ducha ludzi czynnie czy biernie poddawanych lustracji. Wszyscy jesteśmy w nią wplątani. Nie wszyscy wyszli z niej z tarczą, jak choćby tłumacz sztuki Michał Ronikier, któremu udowodniono świadomą współpracę z tajnymi służbami PRL.

Aktorzy stworzyli doskonałe role, grając jak w transie. Rewelacyjny jest zwłaszcza epizod z temperamentną Żanną Gierasimową. Słowem sukces, polecam.