Poszłam do teatru. Żeby obejrzeć sztukę. Mąż Mój Ukochany uradował się szczerze z mojego wyjścia, że coś dla siebie samej zrobię, się rozerwę, odpocznę i tak dalej. Ochoczo wziął na siebie wieczorną obróbkę dzieciorów, obiecując, że jeśli jego wiedza o procedurach kolacji, kąpania i usypiania objawi jakieś niewielkie luki, nadrobi je fantazją, inteligencją i zdolnością improwizacji.

No to poszłam. Wzięłam ze sobą moją Rodzicielkę i wybrałyśmy się na spektakl o matkach i córkach. Spodziewałam się sporej dawki psychologicznego prania bebechów, bo matczyno-córczane relacje to kopalnia wątków dramatycznych. Pomyliłam się jednak. Bardzo pozytywnie.

Sztuka dzieje się na plaży i jest dialogiem matkowo-córkowym. Dwie aktorki plus plażowy parasol, plus wykładzina grająca piasek. Zaczyna się wkroczeniem pań na plażę i moszczeniem sobie miejscówki. Początkowa wymiana zdań wypisz-wymaluj jakbym moją Rodzicielkę widziała, jak szuka na nadmorskim piachu idealnych dwóch metrów kwadratowych. Uśmiałyśmy się serdecznie. Obydwie. Potem było i zabawnie, i nieco nostalgicznie, i refleksyjnie. A wszystko w języku odpowiednich proporcji dowcipu, ironii, powagi. Bez psychonadęcia i bez kabaretowego rechotu. O tym, co chyba wszystkie matki i córki znają i co zazwyczaj wywołuje zarówno u córek, jak i u matek wkurw pt. "Ona nic nie rozumie". A kiedy na to znane spojrzeć z wysokości teatralnej widowni i jak jeszcze ktoś błyśnie lekko skrzywionym zwierciadełkiem, to jakoś się lżej na duszy robi, a matka trochę mniej na demona wygląda. Bardzo to udany spektakl, polecam. "Po co są matki?" w Teatrze Polonia Krystyny Jandy.

Po tak udanym, intelektualnie i kulturalnie smakowitym wieczorze wróciłam do domu, mając nadzieję, że dzieciory już śpią. No, prawie spały. To znaczy Mała właśnie zasnęła, więc MMU wypełzał bezszelestnie jak anakonda z dzieciowego pokoju. Przedszkolak natomiast kąpielowo obrobiony siedział na kanapie z nieco wystraszonym wyrazem oblicza. Za jego plecami widniał powód owego wystraszenia. Tam, gdzie wychodząc do teatru widziałam półkę z moimi książkami do-przeczytania-jak-najbardziej-niebawem, teraz zionęły ze ściany cztery posępne dziury. Książki do-przeczytania-jak-najbardziej-niebawem leżały na komodzie ułożone w grzeczne stosiki. Półki nie stwierdzono. Nietrudno było się domyślić przebiegu wypadków. Przedszkolak postanowił sprawdzić, czy półka może być też ławką, lub też czy on sam nadaje się na książkę. Przecenił jednak udźwig półki i usiadłszy na niej rymsnął z hukiem w dół. Szczęśliwie dziecię spadło na miękką kanapę, zaś półka i czekające przeczytania woluminy runęły w przestrzeń zakanapową. Ponoć książki w równe stosiki poukładał sam Przedszkolak gnany wystrachem, a może poczuciem odpowiedzialności.

Wnioski na temat "Przedszkolak i półka z książkami":

Matka mojej matki, czyli moja babcia, powiedziałaby, że mężczyzna nie nadaje się do opieki nad dziećmi, w żadnym wypadku! Jeśli w ogóle do czegokolwiek się nadaje. I absolutnie nie zostawiłaby dzieci pod wyłączną opieką męską.

Jej córka, czyli moja matka, powiedziałaby, że zawsze to lepiej, żeby kobieta wszystkiego dopilnowała. I że powinnam to przewidzieć. I że żaden facet nie zajmie się dziećmi tak dobrze jak kobieta. Ale o generalnej nieprzydatności rodzaju męskiego raczej by nie mówiła. I dopuszcza pozostawienie dzieci na pastwę ojca, a nawet docenia starania swego zięcia w tej materii.

Ja zaś - córka swojej matki, wnuczka swojej babki - wniosek wyciągam jeden: że trzeba powiesić półkę na dłuższych kołkach.

Może właśnie po to są matki - żebyśmy w ich braku zrozumienia dla nas i naszym dla nich mogły potwierdzać własną ewolucję. Z nieustającą nadzieją, że pomimo wszelkich podobieństw jednak idziemy własną drogą.